Slide One

Λιγες στιγμες με την αγια γραφη

Slide One
Slide Two

Καινη Διαθηκη online

Slide Two
Slide Three
Slide Three
previous arrow
next arrow

Μια αγάπη, ποιο μεγάλη από κάθε άλλη

 

Δεκατρία χιλιόμετρα ήτανε η απόσταση που χώριζε το σπίτι μιας  χήρας από το πέρασμα του βουνού στην Ελβετία. Κανένα άλλο σπίτι δεν βρισκότανε ανάμεσα στο σπίτι της και στο πέρασμα αυτό του βουνού. Η χήρα αυτή είχε να κάνει λοιπόν αρκετό ταξίδι μαζί με το μικρό της παιδί που ήταν μόλις δύο χρονών.

Το πρωϊ καθώς ξεκινούσε ο καιρός ήτανε πολύ καλός. Προς το μεσημέρι όμως άλλαξε προς το βορρά, ο ουρανός μαύρισε και έγινε απειλητικός. Πάρα πολλά σύνεφφα  κύκλωσαν τις κορυφές του βουνού και μετά από λίγο ο άνεμος άρχισε να σφυρίζει δυνατά  ανάμεσα στους βράχους. Η βροχή άρχισε να πέφτει. Μετά όμως από λόγο αντικατέστησε τη βροχή το χιόνι που άρχισε να πέφτει σε χοντρές νιφάδες. Κουρασμένη, βρεγμένη και τρέμοντας από τό κρύο η χήρα έφτασε με το παιδί της στην είσοδο του βουνού.

Ηξερε ότι σε απόσταση ενός χιλιομέτρου βρισκόταν μια καλύβα αλλά η χιονοκαταιγίδα ήταν τόσο μεγάλη ώστε η χήρα δεν είχε πια ελπίδα να μπορέσει να συνεχίσει το δρόμο της προς τη καλύβα εκείνη.

Ούτε ήταν βέβαια δυνατό να γυρίσει πίσω στο σπίτι της.΄Επρεπε λοιπόν να ζητήσει κάπου καταφύγιο. Αφού για πολύ περιπλανηθηκε, βρήκε μια σχισμή σ΄ένα βράχο όπου μπήκε μέσα σφίγγοντας στην αγκαλία το παιδί της. Οι ώρες περνούσαν και η καταιγίδα ούρλιαζε. Το χιόνι σωρευόταν. Μαζί με τη νύχτα που ήρθε, η παγωνιά γινόταν ακόμη πιο φοβερή. Η καρδιά της χήρας σφιγγόταν όλο πιο ανησυχητικά, καθώς συλλογιζόταν το αγαπημένο και μονάκριβο παιδί της. Το τύλιξε μέσα στο λεπτό και παλιό της πανωφόρι. ΄Ηταν φτωχιά και τα ρούχα της μόλις που έφταναν για να την προφυλάξουν από το φοβερό κρύο μιας τέτοιας νύχτας.

Αλλά λίγο την ενδιέφερε αυτό. Αρκεί να μην υποφέρει ο μικρός της γιός. Το χιόνι παρασύρθηκε από τον άνεμο μέχρι τη σχισμή του βράχου, όπου ήταν το άσυλο τους. Η νύχτα ήταν τελείως σκοτεινή. Η φτωχιά μάνα έβγαλε τότε τα περισσότερα από τα ρούχα της και μ΄αυτά τύλιξε το παιδί της, που πάνω στην απελπισία της το απόθεσε στο βάθος της σχισμής , ενώ αυτή αποφάσισε να βγει έξω κι αντιμετωπίζοντας την καταιγίδα να επιστρέψει στο σπίτι της και να ζητήσει βοήθεια. Τη σκοτεινή νύχτα διαθέχθηκε ένα πρωϊ γαλήνιο και λαμπρό. Ο ήλιος γιόμισε τη φύση με τις ζεστές του ακτίνες που έλυωναν τα χιόνια, σχηματίζοντας παντού χιλιάδες μικρούς καταράκτες νερού. Οι κάτοικοι του χωριού με μακριά ραβδιά στα χέρια τους άρχισαν να εξερευνούν κάθε γωνιά του χωριού τους. Ξαφνικά ένας απ΄αυτούς που ερευνούσαν έβγαλε μια φωνή δυνατή. Είχε διακρί νει ένα κομάτι ύφασμα μέσα στο χιόνι. Πλησίασε και ανεκάλυψε το πτώμα της χήρας με τα χέρια της απλωμένα  μπροστά.  Πριν να μεσημεριάσει βρήκαν και το παιδί χωρίς νά χει πάθει τίποτα  μεσα στη σχισμή του βράχου που φώναζε με απελπισία.Την ιστορία αυτής της αγάπης την κατάλαβαν όλοι.

Εκλαψε όλο το χωριό όταν το απόγευμα ο γέρος Ιεροκήρυκας στο έρημο σπίτι της φτωχής εκείνης χήρας, τους μίλησε για την αγάπη που έδειξε στο παιδί της. Ο Ιεροκήρυκας αργότερα πέθανε και τον διαδέχτηκε ο γιός του. Μιλόντας  σε μια άλλη πόλη για την αγάπη του Ιησού Χριστού και θέλοντας να δώσει μια πο λύ μικρή εικόνα της άπειρης αγάπης του Χριστού για τον άνθρωπο, διηγήθηκε την ιστορία της χήρας που και ο ίδιος είχε γνωρίσει όταν ήταν νέος. Εάν το παιδί εκείνο ζει, τι θα λέγατε γι αυτό το παιδί εάν δεν αγαπούσε τη μνήμη της μητέρας του; Και αν έβλεπε εκείνο το παλιό σάλι που τύλιγε τους ώμους της και με το οποίο τον τύλιξε για να του σώσει τη ζωή θυσιάζοντας τη δική της και δεν γέμιζε με ευγνωμοσύνη και γλυκειά ανάμνηση για την μητέρα του, τι θα λέγατε γι΄αυτό το παιδί; 

Ωστόσο πόσο σκληρές καρδιές έχουμε και εμείς αγαπητοί μου ακροατές συνέχισε ο Ιεροκήρυκας ώστε κάθε φορά που θυμόμαστε την αγάπη του Σωτήρα μας, δεν αισθανόμαστε στις καρδιές μας άπειρη ευγνωμοσύνη για τη θυσία του και μια λατρεία και αγάπη που δεν εκφράζεται με λόγια  για όσα υπέφερε για μας ο Ιησούς. 
Η χήρα θυσίασε τη ζωή της για τη ζωή του παιδιού της που τόσο αγαπούσε. Ο Χριστός όμως έδωσε την ζωή του γι΄ανθρώπους ασεβείς, αμαρτωλούς, εχθρούς του για να έχουν ζωή αιώνια.
Πόση στ΄αλήθεια διαφορά αγάπης! 
Φίλοι μου πιστεύω να συμφωνείτε μαζί μου πως η αγνωμοσύνη και η αδιαφορία για  μια τόσο μεγάλη αγάπη σαν την αγάπη του Χριστού, δεν συγχωρείται!

Μετά από λίγες μέρες έφεραν στον Ιεροκήρυκα ένα σημείωμα εκ μέρους κάποιου που ήθελε να τον δει. Ο Ιεροκήνρυκας ανταποκρίθηκε αμέσως στην πρόσκληση και πήγε να τον δει. Αυτός που τον κάλεσε ήταν άρρωστος και αμέσως όταν είδε τον Ιεροκήρυκα του έπιασε το χέρι και στηλώνοντας την ματιά του,του είπε: -΄Οχι ,δεν με γνωρίζετε .Εγώ όμως σας γνωρίζω και γνώρισα και τον πατέρα σας πριν πολλά χρόνια. Ταξίδεψα σε πολλές χώρες, επισκέφθηκα σχεδόν όλα τα μέρη του κόσμου και γύρισα πίσω άρρωστος σ΄αυτή τη πόλη, πριν λίγες βδομάδες. Την προηγούμενη εβδομάδα θέλησα να κούσω το ευαγγέλιο μια ακόμα φορά στην μητρική μου γλώσσα.
Σας άκουσα να διηγείσθε την ιστορία της μητέρας μου ...στο σημείο αυτό η φωνή του άρρωστου ανθρώπου έτρεμε από συγκίνηση και ξαφνικά σε μια στιγμή φώναξε δυνατά. Εγώ είμαι ο γιός της χήρας εκείνης! Και ξέσπασε σε λυγμούς.

Ποτέ, όχι ποτέ δεν θα ξεχάσω την αγάπη της μητέρας μου. Είχατε δίκαιο που ρωτήσατε τι λογής καρδιά θα ήταν η καρδιά μου αν την ξεχνούσα. Αλλά, κύριε εκείνο που μου συντρίβει την καρδιά μου και με γεμίζει ντροπή είναι ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα δει την αγάπη του Σωτήρα μου ο οποίος πέθανε για μένα. Μέχρι τώρα δεν είχα καταλάβει τη σημασία των λέξεων. "Ο Υιός του Θεού με αγάππησε και παρέδωσε εαυτόν υπέρ εμού. " Γαλατ. 2/β 20
Τον ευχαριστώ ! Τον ευχαριστώ! Φώναξε κυττάζοντας τον ουρανό με μάτια γε μάτα δάκρυα.Ευλογημένο το όνομα Του.
Η αγαπημένη μου μητέρα δεν θυσιάστηκε μάταια, γιατί η αγάπη της με βοήθησε να καταλάβω την αγάπη του Σωτήρα μου. Τον βλέπω, Τον πιστεύω, ευχαριστώ τον Θεόν γιατί οδήγησε τα βήματα της μητέρας μου στο βράχο εκείνο στη σχι σμή του οποίου όταν ήμουν μικρός μ΄έβαλε και με προστάτεψε και σώθηκα έτσι από βέβαιο θάνατο.

Αλλά άπειρα ευχαριστώ τον Θεόν γιατί σας μεταχειρίστηκε για να διηγηθείτε την ιστορία εκείνη που αν κι άρρωστο και γέρο τώρα με οδήγησε στον Ιησού Χριστό, τον "ΒΡΑΧΟ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ" Α' Κορνθ. 10/ι/4  ο οποίος με έσωσε απ΄τον αιώνιο θάνατο.

Ο Θεός στο ευαγγέλιο του, μας βεβαίωνει με συγκινητικές εκφράσεις για τη στοργή του σε μας. "Είναι δυνατόν η γυναίκα να λησμονήσει το βρέφος της που θηλάζει, έτσι που να μη ελεήσει το τέκνο της κοιλίας  αυτής ; Αλλά και αν αυτές λησμονήσουν, εγώ όμως δεν θα σε λησμονήσω"  Ησαίας μθ/15

Η αγάπη της μητέρας για το παιδί της ήταν μεγάλη. Σε σύγκριση όμως με την αγάπη του Θεού για τους αμαρτωλούς ανθρώπους δεν είναι τίποτα. "Γιατί τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή για να μην απωλεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνιον." Ιωάν.3/γ/16

Τώρα που διαβάζεις αυτή την ιστορία, αναπαύσου πάνω σ΄αυτή την αγάπη.
Δέξου στην καρδιά σου απλά τον Κύριον Ιησού Χριστό, ο οποίος μας αγάπησε και παρέδωκε τον εαυτόν του για όλους εμάς. Αναγνώρισε με ειλικρίνεια ότι είσαι και συ όπως όλοι μας, ένας αποτυχημένος αμαρτωλός άνθρωπος. Μίλησε και πες του Θεού ότι είσαι ένας αμαρτωλός αλλά που δέχεσαι με χαρά και ευγνωμόσυνη, το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού.

 

Σχετικά άρθρα