Υπέροχο θα ήταν αν μπορούσε κάποιος να πιστεύει για κάποιον άλλον. Οι γονείς για τα παιδιά τους, τα παιδιά για τους γονείς, για τους συγγενείς μας και ούτω καθεξής. Ενα τέτοιο πράγμα δεν συμβαίνει στο φυσικό κόσμο. Δεν συμβαίνει με τα άλλα πράγματα και στην υπόλοιπη ζωή μας βεβαίως. Αρρωσταίνω π.χ. εγώ, δεν πίνει το φάρμακο η γυναίκα μου, ούτε τρώει για λογαριασμό μου, ούτε αναπνέει για να μη κουράζομαι εγώ. Ο καθένας ενεργεί για λογαριασμό του, γιατί ο καθένας είναι ένα άτομο και μια προσωπικότης ξεχωριστή. Φυσικά δεν καταργείται η αλληλοεξάρτησης, την οποία μερικές φορές παρεξηγούμε. Ιδιαίτερα με τα πράγματα του Θεού πρέπει να το τονίσουμε, ο καθένας είναι υπόλογος και εξηρτημένος προσωπικά από τον Θεόν.
Υστερα από αυτά επιθυμώ να σε ρωτήσω «είσαι χριστιανός; » Αυτόματα χωρίς σκέψη θα απαντήσεις καί βέβαια. « Δεν είμαι μουσουλμάνος ούτε εβραίος.» Και καταλαβαίνω, πως αν είχες στη συγγένεια σου κανένα Παπού δεσπότη ή παπά θα σκεφτόσουν πως έχεις και το εισητήριο για το παράδεισο. Θα ήθελα να σε κάνω προσεχτικό, αν έχεις κάποια τέτοια ιδέα. Μήπως αντί για το παράδεισο βρεθείς κάπου αλλού. Πρέπει να το ξεκαθαρίσεις στο μυαλό σου, ότι επειδή γεννήθηκες έλληνας, επειδή γεννήθηκες μέσα σε χριστιανική οικογένεια δεν θα πει πως είσαι χριστιανός. Είναι απλό, αν γεννήθηκες σε μια οικογένεια που είναι και οι δυό γονείς σου γιατροί, δεν σημαίνει ότι είσαι και συ γιατρός. Ούτε η πατρίδα σου, ούτε η οικογένεια σου, ούτε οι συγγενείς σου θα δώσουν εκείνη τη μέρα λόγο στον Θεόν. Ούτε αν αρνηθείς το Θεό και αδιαφορήσεις στη ζωή σου ότι μπορεί κάποιος από την οικογένεια σου που είναι ζωντανός να σε κατατάξει μεταφέροντάς, στην αιώνια ζωή. Να προσέξεις στο ευαγγέλιο το πιο κάτω εδάφιο: «΄Οσοι εδέχθησαν αυτόν (τον Χριστόν) σ΄αυτούς έδωκε εξουσία να γείνωσι τέκνα του Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού.» Ιωάν.1/α 12
Οπως καταλαβαίνουμε δεν πιστεύει ένας και συγχωρείται ο άλλος. Παιδί του Θεού γίνεται όποιος πιστεύει στον Χριστόν. Η πίστη είναι προσωπική και η συγχώρηση το ίδιο. Στο ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι τέσσερις φιλάνθρωποι, ίσως φίλοι του παραλυτικού είχαν γνωρίσει τον Ιησού Χριστό και πιθανόν να είχαν δοκιμάσει και τη δύναμη του. Σκέφθηκαν λοιπόν, να πάρουν τον άνθρωπο αυτό και να τον πάνε στον Ιησού. Τον πήραν με το κρεββάτι του και όταν φθάσανε στο σπίτι, που ήταν ο Ιησούς, είχαν ένα πρόβλημα. Υπήρχε πολύς κόσμος που δεν άφηνε περιθώρια να περάσουν μέσα. Σκέφτηκαν λοιπόν και αφού βγάλανε τα κεραμύδια τον κατέβασαν μπροστά στον Ιησού που μιλούσε κείνη την ώρα. Ο Ιησούς κύτταξε τον παραλυτικό αλλά και ο παραλυτικός έβλεπε τον Ιησού. Τι νομίζετε πως ο παραλυτικός θα αξιολογούσε εκείνη την ώρα την υγεία του ή τη σωτηρία της ψυχής του; Σίγουρα την υγεία του. Κι ο Χριστός που τον κυττάζει δεν του λέει «πάρε το κρεββάτι σου και περπάτα, σε θεραπεύω» Τι του λέει; «συγχωρημένες είναι οι αμαρτίες σου». Αν αυτό συνέβαινε με σένα, πώς θα σου φαινότανε ; Θα θύμωνες ή θα τον ευχαριστούσες ; Τι θα θεωρούσες περισσότερο σπουδαίο τη σωματική υγεία σου ή τη συγχώρηση των αμαρτιών σου ; Το να γίνεις καλά από κάποια αρρώστια είναι σοβαρό σπουδαίο αλλά προσωρινό, γιατί αργά ή σύντομα μια μέρα θα φύγεις, αλλά η ψυχική υγεία, η λύτρωση από τις αμαρτίες είναι κάτι αιώνιο και απείρως μεγαλύτερο και σπουδαιότερο. Αυτό πρέπει να αξιολογούμε κι αυτό πρέπει να ζητάμε στη ζωή μας.
Ας δούμε και κάτι άλλο σ΄ αυτό το θαύμα. Οι φίλοι του παραλυτικού που ή ξεραν τον Ιησού και τη δύναμη του, δεν πήγαν μόνοι τους να τον παρακαλέσουν να τον θεραπεύσει, αλλά πήγανε προσωπικά τον παραλυτικό. Και όταν συνάντησαν τη δυσκολία της πρόσβασης, δεν τον άφησαν απ έξω και πήγανε να μιλήσουν για το πρόβλημα του παραλυτικού, αλλά τον έφεραν αυτοπροσώπως βγάζοντας μάλιστα τα κεραμύδια του σπιτιού. Δεν κατέβηκαν οι ίδιοι, αλλά κατέβασαν τον ίδιο τον παραλυτικό. Ο ίδιος έπρεπε να έχει σχέση με τον Ιησού.
Μπορούμε δύο βασικά πράγματα να δούμε: Οι φίλοι του παραλυτικού ξέρουν ότι ο Χριστός πρέπει να συναντήσει τον παραλυτικό και πως για να πετύχει η αποστολή τους έπρεπε να είναι προσωπική και άμεσος η συνάντηση με τον Ιησού. Ο Χριστός δεν σώζει και θεραπεύει με αντιπροσώπους. Δεν είπε ποτέ σε κανένα « για χάρη σου συγχωρώ αυτόν κι εκείνον». Το δεύτερο είναι ότι οι φίλοι του παραλυτικού ήξεραν ότι χρειαζότανε η δική τους προσπάθεια και το ενδιαφέρον τους που δεν έκρυβε συμφέροντα. Οι ίδιοι ξέρανε ότι η συνάντηση με τον Ιησού θα έφερνε καλά αποτελέσματα γι΄αυτό και χαλάσανε το ξένο σπίτι. Για σκέψου, τι αντιδράσεις μπορούσαν να έχουν από τον ιδιοκτήτη. Που ξανακούστηκε να χαλάς το σπίτι του άλλου για να κάνεις το καλό σ΄ένα άρρωστο. Τα παράβλεψαν όλα μέχρι να φθάσουν στο σκοπό τους. Με κάθε κόστος έκαναν εκείνο που θα ήταν για το καλό του ανθρώπου, αλλά και για τη δόξα του Θεού.
Eκείνο που έκανε εντύπωση στον Ιησού Χριστό, ήταν η πίστη των τεσσάρων ανθρώπων και όχι η πίστη του παραλυτικού, που ενδεχομένως να προείχε η υγεία του. «Ιδών δε ο Ιησούς την πίστη αυτών, λέγει στον παραλυτικό, τέκνον συγχωρημένες είναι εις σε οι αμαρτίες σου.» Μαρκ.2/β 5 Φυσικά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και την πίστη του παραλυτικού, προς τον Χριστόν. Γιατί δεν είναι δυνατόν να τον έφεραν με τη βία στον Ιησού. Ετσι το γεγονός ότι τόν έφεραν με τη θέληση του, είναι ενδεικτικό ότι ανεγνώρισε στον Ιησού, την ιδιαίτερτη χάρη και αποστολή που είχε, δεδομένου ότι σαν Ιουδαίος πίστευε και περίμενε τον Μεσσία. Μόνος του όμως δεν θα τα κατάφερνε ποτέ. Χρειαζότανε τη συμπαράσταση των άλλων. Και εδώ μπορούμε να καταλάβουμε πόσο χρήσιμο είναι να ζούμε αρμονικά σε συνεργασία με τους άλλους συνανθρώπους μας. Η πίστη των τεσσάρων φίλων του, ήταν μια πίστη που δείχνει την ιεραποστολική όραση και διάθεση, που σαν στόχος πρέπει να διακρίνει τους πιστούς ανθρώπους, ενώ του παραλυτικού ήταν ανάγκη σωτηριακή.
Βλέπουμε λοιπόν, πως όλοι εκείνοι που γνώρισαν τον Χριστό πρέπει να εργάζονται μέσα στη κοινωνία, υπηρετόντας όλους εκείνους που έχουν ανάγκες στη ζωή τους. Στις ανάγκες τους θα δούμε πρωταρχικά τη βασική ανάγκη τους να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό και να σωθούν. Γι΄αυτό ο Κύριος είπε ζητάτε τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη και όλα τα άλλα θέλουσι σας προστεθεί. Ο Απ. Παύλος γράφει στην Ρωμ.10/ι 14-15 «Πώς θέλουσι επικαλεσθεί εκείνον τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περι του οποίου δεν ήκουσαν; και πώς θέλουσι ακούσει χωρις να υπάρχει ο κηρύττων και πώς θέλουσι κηρύξει εάν δεν αποσταλώσει;» Βλέπουμε λοιπόν ότι είναι αναγκαίο να δούμε τη δυστυχία και το πόνο και να γίνουμε τα όργανα του Θεού για το αιώνιο καλό των ανθρώπων που είναι η σωτηρία τους στο Ιησού Χριστό που είναι ο μαναδικός Σωτήρας όλων των ανθρώπων.
Σκέψου λοιπόν σήμερα είσαι εκείνος που θα οδηγήσεις στη σωτηρία κάποια ψυχή που σου έφερε ο Θεός πλάϊ σου; Αλλά προηγουμένως πρέπει εσύ ο ίδιος να έχεις γνωρίσει τον Χριστόν και την αγάπη του. Αυτό το αγνοούν πολλοί άνθρωποι και προσπαθούν να κάνουν το καλό στους άλλους, ενώ οι ίδιοι είναι έξω από τη σωτηρία του Χριστού. Να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να πιστεύσεις για λογαριασμό κάποιου άλλου. Μάλιστα όταν ο ίδιος δεν έχεις δεχθεί το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού. Θα ήθελες λοιπόν καθώς διαβάζεις το φυλλάδιο αυτό να στρέψεις τη καρδιά σου στο λυτρωτή Χριστό και να του πεις «Κύριε, σ΄ ευχαριστώ που με λύτρωσες από τις αμαρτίες μου, κάνεμε ένα δικό σου όργανο για το καλό και άλλων συνανθρώπων μου. Βοήθησέ με να φέρω κοντά σου κάποιους παραλυτικούς που σ΄ έχουν ανάγκη.»