Μια αληθινή ιστορία για μια θάλασσα, μια τρικυμία και ένα μικρό πλοίο που κόντεψε να ναυαγήσει μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του {Κεφ.η’(8),εδ.22-25}:
«Και σε μια από τις ημέρες εκείνες μπήκε μέσα σε ένα πλοίο αυτός και οι μαθητές του· και τους είπε: Ας περάσουμε στην απέναντι πλευρά της λίμνης. Και σηκώθηκαν κι ενώ έπλεαν, αποκοιμήθηκε. Και στη λίμνη κατέβηκε ένας ανεμοστρόβιλος· και το πλοίο γέμιζε νερά και κινδύνευαν.Και αφού ήρθαν κοντά του, τον ξύπνησανλέγοντας: Κύριε, Κύριε, χανόμαστε.Και Εκείνος, αφού σηκώθηκε, επιτίμησε τον άνεμο και την ταραχή της θάλασσας· κι αμέσως έγινε γαλήνη.Και τους είπε: Πού είναι η πίστη σας;
Και ενώ φοβήθηκαν, θαύμασαν, λέγοντας αναμεταξύ τους: Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός που και τους ανέμους και τη θάλασσα προστάζει και υπακούν σ' αυτόν;»
Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την τρικυμία στη ζωή. Το ερώτημα δεν τίθεται αν θα ‘ρθει ή δεν θα ‘ρθει. Ζωή χωρίς μπόρες δεν υπάρχει, όπως και θάλασσα χωρίς τρικυμία δεν υπάρχει. Θάλασσα και φουρτούνα πάνε μαζί. Το ερώτημα είναι άλλο, τελείως διαφορετικό. Η τρικυμία θα σε βρει μόνο σου μες στην βάρκα σου ή θα σε βρει μαζί με τον Χριστό; Θα συνεχίσεις να παλεύεις με τα κύματα μόνος σου ή θα καλέσεις τον Χριστό να γίνει ο καπετάνιος; Θα προτιμήσεις τελικά να σε καταπιεί η θάλασσα ή θα πεις και εσύ στον Θεό, «Κύριε σώσε με γιατί χάνομαι»;
Στην ιστορία που διαβάσαμε απ’ το Ευαγγέλιο που μας είπε για μια τρικυμία που βρήκε μια μέρα τους μαθητές του Χριστού, τρία σημεία είναι θαμαστά.
Το πρώτο είναι η δύναμη που έχει ο Χριστός να υποτάσσει τους νόμους της φύσης και να λέει στα κύματα, «ησυχάστε» και στον άνεμο «παύσε». Ο Ιησούς Χριστός διαθέτει: Δύναμη και κυριαρχία πάνω σε κάθε άλλη δύναμη. Δεν είναι ο ιδρυτής μια από τις πολλές θρησκείες που υπάρχουν, δεν είναι ένας απλώς νομοθέτης και δάσκαλος, δεν είναι ακόμα μόνο ένα παράδειγμα ζωής, αγάπης και θυσίας όπως λένε πολλοί. Είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ όλα αυτά. Είναι το πρόσωπο που μπορεί να κατευθύνει τα πάντα και να υποτάσσει τα πάντα. Στην ανησυχία και στον τρόμο που κατάλαβε τους μαθητές την ώρα της φουρτούνας, «Κύριε, κάνε κάτι γιατί χανόμαστε», εκείνος σηκώθηκε, και με την μεγαλύτερη ευκολία έδωσε μια απλή προσταγή στον άνεμο να παύσει και στην θάλασσα να ησυχάσει. Έτσι κι έγινε. Είναι δυνατός ο Κύριος για όλα.
Το δεύτερο θαυμαστό σημείο της ιστορίας μας είναι, το πως η προσευχή του ανθρώπου στον Θεό, έστω και αν αυτή είναι πολλές φορές γεμάτη δειλία, δισταγμό, ολιγοπιστία, μπορεί να κινήσει τον Θεό και την δύναμη του. «Δεν έχετε διότι δεν ζητείτε», φωνάζει ο Απόστολος Ιάκωβος στην επιστολή του {Κεφ.δ’(4), εδ.2}. Σ΄ εκείνον που χτυπάει την πόρτα του Θεού, η πόρτα ανοίγεται, λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος {Κεφ.ζ’(7),7}. Εκείνος που επικαλείται το όνομα του Κυρίου θα σωθεί, λέει το Πνεύμα το Άγιο στο βιβλίο των Πράξεων {Κεφ. β’(2), εδ.21}. «Κύριε, δεν νοιάζει ότι χανόμαστε;», του είπανε οι μαθητές μέσα στην αμηχανία τους. Και παρόλο που η προσευχή τούτη έκλεινε τρόμο για το κακό που τους βρήκε και έλλειψη εμπιστοσύνης στον Χριστό, εντούτοις απαντήθηκε. Και μάλιστα κατά ένα τέτοιο θαυματουργικό τρόπο που τους άφησε όλους έκθαμβους και εκστατικούς. «Ποιος είναι λοιπόν τούτος που και τους ανέμους και τη θάλασσα προστάζει, και υπακούνε σ’ αυτό?», έλεγαν μεταξύ τους. «Γιέ του Δαβίδ, ελέησε με», φώναζε ο τυφλός Βαρτίμαιος και η φωνή του εισακούστηκε κι ο Χριστός του χάρισε το φως του. «Κύριε, κάνε κάτι για την κόρη μου, διότι είναι δαιμονισμένη», παρακαλούσε η Χαναναία τον Χριστό, και η κόρη της έγινε καλά απ’ την ώρα εκείνη. «Κύριε, θυμήσου με στην βασιλεία Σου», έκραζε ο ληστής στο σταυρό, και πήρε αμέσως την διαβεβαίωση απ’ τα χείλια του Χριστού, «σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο».
Και το τρίτο σημείο της ιστορίας μας που είναι στ’ αλήθεια εκπληκτικό, είναι το ενδιαφέρον και η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Λέμε και εμείς πως αγαπάμε πολλές φορές, διότι κάποια ελεημοσύνη κάναμε, ή διότι ίσως είπαμε δυο λόγια καλά για κάποιον, ή διότι δεν κλέψαμε ή δεν αδικήσαμε και δεν απατήσαμε τους άλλους. Σκέψου την αγάπη του Θεού, που τον έφερε δια του Υιού Του να επισκεφτεί την αθλιότητά μας, να μοιραστεί τα φορτία μας και τελικά για εχθρούς του (εσένα και εμένα) να δεχτεί να υποστεί εκείνος την τιμωρία των αμαρτιών μας, πεθαίνοντας σαν κακούργος πάνω σ’ ένα σταυρό. Σκέψου αγάπη, του Θεού η αγάπη, να θέλει να βρίσκεται πάντα μέσα στην βάρκα μας για εγγύηση ειρήνης και ασφαλείας.
Σκέψου αγάπη, του Θεού η αγάπη, να είναι πάντα πρόθυμος και έτοιμος να ακούσει την προσευχή μας και να απαντήσει σ’ αυτήν. Ποιος; Ο Θεός. Σε ποιους; Σε μας, τους τιποτένιους, τους ελεεινούς, τους χαμένους. Σκέψου αγάπη, του Θεού η αγάπη.
Ξέρω για μια τρικυμία που κατακλύζει περισσότερο από κάθε άλλη την ζωή μας αγαπητέ μου φίλε που μ’ ακούς. Μια τρικυμία μέσα από την οποία είναι αδύνατον να γλιτώσουμε, είναι εκείνη που τελικά θα μας οδηγήσει μακριά από τον Θεό για όλη την αιωνιότητα, είναι η τρικυμία των αμαρτιών μας, μικρές, μεγάλες, όλων των ειδών και όλων των εποχών της ζωής, οι αμαρτίες μας έχουν στήσει φουρτούνα και χτυπάνε την ψυχή μας. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας σώσει.
Η ενοχή μας είναι εκεί, δεν μεταβάλλεται, δεν εξαλείφεται, όσο απεγνωσμένα κι αν προσπαθούμε. Μόνον ένας μπορεί να μας σώσει. Μόνο ένας μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες, αρκεί μόνο να το ζητήσεις με πίστη. Μόνο ένας μπορεί τη φουρτούνα της ζωής σου να ησυχάσει και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Γιός του Θεού. Αυτός που πλήρωσε τη σωτηρία για σένα και για μένα, όταν τα κύματα των αμαρτιών μας έπεσαν επάνω Του, καθώς στο σταυρό επάνω έδινε τον εαυτό Του για να γίνει η συμφιλίωση μας με τον Πατέρα Θεό.
Αν την τρικυμία εκείνη ηρέμησε, τι είναι οι άλλες τρικυμίες της ζωής γι’ Αυτόν, ώστε να μπορεί να μας βοηθήσει; Και για όλη τούτη την προσφορά του σε μας, ακούγεται να μας ζητάει κάτι απλό: «που είναι η πίστη σας;»
Είναι ο ίδιος που λέει: «Εκείνος που ακούει τον λόγο μου και πιστεύει σ' αυτόν που με απέστειλε, έχει αιώνια ζωή, και σε κρίση δεν έρχεται, αλλά έχει ήδη μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή { Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Κεφ. ε’(5), εδ. 24}».
Άραγε φίλε, θα τον επικαλεστείς τώρα, θα του πεις και εσύ σαν τους μαθητές, «Κύριε σώσε με, γιατί χάνομαι».